Een man loopt over het strand. In de verte nadert een andere heer. Honderden zeesterren spoelen met elke golf aan op het droge zand, hier zullen zij sterven. Met elke stap die de man zet gooit hij een aantal zeesterren terug in de oceaan. De heer loopt naar de man toe en vraagt; "Waarom probeert u ze te redden, met elke nieuwe golf spoelen er toch weer honderden aan, het is onbegonnen werk".De man pakt een zeester, gooit hem in de oceaan en antwoord; "Ik heb zojuist 1 zeester gered" Vrijwilligers in Uganda besluiten een waterput te graven voor een dorp. De volgende dag zijn alle geiten erin gevallen. Hoe kan je een land helpen zonder de situatie te verergeren? Locals die jarenlang in armoede leven op een manier die voor hen al jarenlang hetzelfde is. Westerlingen komen om te helpen en de locals maken kennis met geld, rijkdom en mogelijkheden die zij nog nooit hebben meegemaakt. Vervolgens veranderd 'tevreden zijn met het leven dat je lijdt' in hebzucht en begeerte. Kinderen in een weeshuis weten vaak niet beter dan de armoedige omstandigheden waarin zij zijn opgegroeid. Door het geven van spullen of cadeautjes groeit er een verwachting van de volgende vrijwilliger om meer te geven. Hoe vindt je de balans tussen ontwikkelingshulp en het in stand houden van de leefwereld van de locals. Het geven van liefde is vrijblijvend. Je kunt het niet kopen of vasthouden. Je kunt het alleen geven en ontvangen. Je kunt een arme familie geld geven om hun 6 kinderen mee te voeden. Een gevolg zou kunnen zijn dat het stel besluit om nog een kind te nemen. De kunst van ontwikkelingshulp is naar mijn mening om een mogelijkheid te creëeren waarbij locals leren om zelf in hun behoeften te voorzien. Voorlichting en opleiding waardoor bijvoorbeeld een straatkind een vak leert.
Een micro financieringsplan waardoor een moeder in Afrika de mogelijkheid krijgt om haar zelfgemaakte sieraden te verkopen in een kleine onderneming.
Een voorlichtingsprogramma waarbij Nepalezen bewust worden van het belang van het verantwoord wegwerken van hun afval. In plaats van dingen overnemen geef je het terug aan de locale bevolking en laat je het groeien tot iets wat in stand kan blijven, ook nadat jij er niet meer bent om te helpen. Zo krijgt de locale bevolking een eigen verantwoordelijkheid en groeit hun betrokkenheid bij de welvaart van hun land of dorp. En toch moet je klein beginnen, met 1 zeester op het strand, of een klein weeshuis in Nepal. Ik kan de kinderen iets geven dat niets kost, een knuffel of een glimlach. Ik probeer voorzichtig te zijn met wat ik ze schenk. Ik voel de hebberigheid van de huismoeder groeien. Na een aantal keer extra eten te hebben gekocht word een weeskind nu aangespoord om te regelen dat ik meer koop. Terwijl al het eten wat gekocht wordt al wordt betaald van vrijwilligers geld. Op straat komen de kinderen naar je toe, eerst vragen ze lief je naam, vervolgens schreeuwen ze "give me chocolate, give me money!" In mijn achterhoofd onthoud ik dat ik hier weer weg ga en dat alles wat ik geef bepalend is voor de verwachtingen die worden gecreëerd voor de toekomst. Deze reis naar Nepal heeft mij nu al veel geleerd. Ik vind het een moeilijke les maar langzaam leer ik meer over de realiteit van ontwikkelingshulp.