Gijs is een fijne reispartner. We zijn een goed team.
Ik was er even bang voor dat hij keihard zou snurken. Maar tot nu toe heeft hij welgeteld drie snurkjes laten gaan. Toen we die ochtend wakker werden was het eerste wat ik zei: “Gijs! Je hebt eindelijk gesnurkt! Drie keer en toen was het klaar!” Ik doe het snurk geluid na.. Gijs glimlacht en is trots. Ik ook.
Ook beschermt hij mij tegen de gevaren onderweg.
In Salento waren we aan het wandelen toen een hond ineens van achter drie van mijn vingers in zijn mond nam. Een vriendelijk maar verdacht ‘hapje’ uit het niets waar ik me de pleuris van schrok. Gijs sprong er direct tussen en maakte zich groot (Daar is niet veel voor nodig)
De hond voelde zich niet echt geïntimideerd en bleef mij semi speels en lichtelijk agressief achtervolgen. Gijs had een plan.. Eerst sprak hij met zijn jaloersmakende Spaanse skills een groepje kids met een bal aan. Gaan jullie eens even met die hond spelen! Dat deden zij braaf.
De hond was even afgeleid maar kwam daarna weer volop op mijn vingers af waar het kwijl nog aan hing.
Plan B van Gijs was door kleine steentjes te gooien. “Catch!” De hond keek Gijs dol en vragend aan. Ik had inmiddels de slappe lach en bleef maar wegrennen voor de hond die nog steeds achter me aan rende alsof ik een lekker snackje was.
Eindelijk waren we bij de poort van ons hostel. De hond wilde mee naar binnen.
Gijs duwde mij eerst naar binnen door een klein kiertje van de poortdeur. Hij gooide nog wat stenen en dook toen met een noodvaart door de kleine opening, knalde de poortdeur dicht met een knal vlak voor de neus van de hond en riep keihard “OK DOEI!”
We hebben nog een half uur de slappe lach gehad tot verbazing van de rest van het hostel.
Naast niet snurken en beschermen leert Gijs mij Spaans. Dit doet hij bloedserieus en met veel geduld. Elke dag opnieuw oefenen we wat woorden en zinnen. Mijn spanningsboog is kort en bij vervoegingen word ik onrustig, maar Gijs houdt vol en blijft tranquilo.
Daarnaast zingen we veel (vooral Gijs) en doen we af en toe een dansje "thuis" in onze kamer. We 'high fiven' gemiddeld zo'n zeven keer per dag. En "Wat zijn we uit he!? " wordt ook veel te veel gezegd. De kwaliteit van onze ontlasting is het gesprek van de dag...Ok Doei! Ik hou nu op.