Zuid Afrika- deel 2: 'Haastig wees is nie goed nie'

Er is alweer een week voorbij, ik voel me al aardig thuis in Zuid- Afrika. Het is het land van de avonturen, wilde dieren en warmte. Maar ook het land van de tegenstrijdigheden; blank vs zwart, rijk vs arm. In dit land is het gemakkelijk om je te verschuilen in de veiligheid van de 'rijke' wereld.

De uitdaging ligt bij het verkennen van het 'echte' Zuid- Afrika. Ik wil jullie voorstellen aan een van mijn nieuwe Zuid- Afrikaanse vrienden; Cobus. Cobus is medewerker bij The Official Home Office, de plek waar alles geregeld wordt, visa, geboorteregistratie enz. Om bij Cobus te komen hebben we een hele reis afgelegd door, wat na onze rijkelui's wijk, een ghetto lijkt.

Met onze deurknopjes veilig op slot komen we, nadat we vijf keer verkeerd zijn gereden, in ons Bakkie aan bij de parkeerplaats van Home Affairs.

Deze wordt bewaakt door verschillende gangstergroepjes die er allemaal voor vechten om jouw persoonlijke auto bewaker te mogen zijn. Nadat we ons Bakkie hebben geparkeerd op een berg met straatvuil stappen we voorzichtig uit met al onze belangrijke documenten stevig onder onze arm geklemd. "You smell like dead rat! Hahaha" roept een gangster ons toe. Nadat we toch even aan onszelf hebben gesnift ontdekken we de dooie rat waar we ons Bakkie handig op hebben geparkeerd.

We vluchten naar binnen uit de chaos van de roepende gangsters die ons van alles willen aansmeren, maar binnen wacht ons een heel nieuw schouwspel.

De gemeente Haarlem is de hemel vergeleken bij de hel die 'Home Affairs' heet. In de benauwde hal staan en zitten rijen met mensen voor allerlei onherkenbare loketten.

Oude vrouwen met lange baarden en een snor, of jonge meisjes op sloffen, niets is te gek in de wereld van Home Affairs.

Na een tijdje hebben we ontdekt in welke rij wij thuis horen en wachten onder het gehoor van een Lion King achtig muziekje rustig af. De rij veranderd na een tijdje in een wat luxere 'eerste klas' positie waarbij je niet meer hoeft te staan, maar mag zitten op een houten bankje.

Ik noem dit het schuifbankje. Om de paar minuten schuiven we gezellig met z'n allen een plekje door op de beat van de Lion King. Lekker tussen de dikke Afrikaanse billen gepropt. Uiteindelijk worden we geholpen door onze nieuwe vriend Cobus.

Cobus had denk ik stiekem liever bij het toeristen informatie punt willen werken. Na vijf minuten 'official talk' komt Cobus lekker los. Terwijl alle wachtenden hem geïrriteerd aankijken tekent Cobus interessante routes in Afrika, hij laat foto's zien van zijn thuis, verteld ons over zijn overval en zijn huwelijksaanzoek en ga zo maar door.

Ondertussen tikt hij af en toe een lettertje op zijn computer om vervolgens weer lekker verder te kletsen. Het is dus waar wat ze zeggen, die Afrikanen kennen geen haast.

Niks tijd is geld, geld is tijd! Tijd om te kletsen met Cobus, onze vriend. Life is easy going in Zuid- Afrika.

Een mooie les voor mij, als gehaaste Nederlander, om in te zien dat het nergens voor nodig is om altijd maar de klok voorbij te willen rennen. Doe rustig aan, laat ze maar even wachten. Die Afrikanen doen het zo gek nog niet.