Nepal- deel 2: Life is like a box of chocolates

Doordat ik een nachtje heb overgeslagen voel ik me stoned, van de slaap en van deze nieuwe wereld. Het is hier bloedheet en een grote chaos. Ik ben vanuit het vliegveld meteen doorgereisd naar het huis waar Tej woont samen met zijn vrouw en twee kleine dochtertjes. Hier zal ik een week blijven om te wennen aan mijn nieuwe thuisland. Onderweg naar zijn huis blijft mijn mond open staan, van de stof en ook van de chaos in het verkeer. De grootste met de hardste toeter wint. De Nepalezen leven op straat, ze zitten, praten, spelen, koken en wonen aan de rand van de weg en aan de straten. Omdat ze hier geen groene grasweide hebben staan de koeien en kalveren gezellig in het vuilnis te grazen samen met de kip die later op het menu staat voor de Dhal Bhat. Als we bij het huis van Tej uitstappen komen er allemaal kleine kinderen naar mij toegerend. Ze lachen en zwaaien en roepen Hello Miss, how are you en ze beginnen me te knuffelen. Hun glimlach is net niet helemaal geloofwaardig, waarschijnlijk hopen ze dat ik geld en cadeautjes meebreng. Later vertelt een vrijwilliger dat de kinderen vooral van de vrijwilligers houden omdat ze vaak cadeautjes en extra aandacht betekenen. Ze weten dat we weer weg gaan en daarom blijft er een afstand. Maar, vertelt Jane, als je echt hele leuke dingen met ze doet dan wordt je misschien wel een beetje speciaal. Ik moet straks dus vol aan de bak om mijn kinder credits te halen. En daar zit ik dan, later op de avond, in mijn plankbed (word ik lekker hard van) in mijn kamertje. De krekels zingen een lied op de bas van de blaffende straathonden. Net lekker koud gedoucht met mijn zaklamp en morgen begint mijn tweede dag om 7.30 met een kopje melkthee, gevolgd door een Nepali taalcursus. Namaste!