Mijn reis is begonnen... Afscheid nemen is een gekke gewoonte. Je zegt je familie en vrienden wel vaker gedag. Soms zie je ze een tijdje niet, soms elke dag. Maar afscheid nemen is toch vaak andere koek. Het doet iets met mensen. Het is het besef dat je iemand een tijd niet gaat zien en gaat missen, het besef dat iemand ver weg is. Ik vergelijk het met het hebberige gevoel dat ik soms krijg wanneer ik iets niet kan hebben, ik moet even wachten, maar eigenlijk wil ik het dan juist. Na het afscheid sta ik weer voor de magische poort van de douane. Het punt waar je je vertrouwde wereldje, vrienden en familie achterlaat. Wanneer ik erdoorheen loop krijg ik de kriebels in mijn buik. Vanaf dit punt ga ik alleen verder, mijn reis is begonnen.
Kathmandu: Ik voel me alsof ik in een film rondloop. Wanneer ik uit het vliegtuig loop word ik meteen opgelicht bij het geven van een fooitje. Met net vers gehaalde Rupie's kan ik toch nog niet zo goed omgaan. Ook een bezoek aan het toilet is niet zo'n succes. Op zoek naar een doortrekknop volg ik een slang naar een kraan en geef er een draai aan. Het blijkt een sproeistand om even lekker de billen mee te wassen... heerlijk al die mogelijkheden.