Ik ben beland in de wereld van Annie, maar dan op z'n Nepalees. Het is ongelofelijk om te zien hoe de weeskinderen hier leven.
Het weeshuis ligt gelegen in een prachtige omgeving met uitzicht op de groene bergen. Er hangt elke dag een tropische mist in de lucht waardoor Pokhara een sprookjesachtig uiterlijk krijgt. Het leven van de weeskinderen is echter geen sprookje. Uit ongeveer honderd kinderen zijn de negen schattigste uitgekozen voor het Innocent Children Home. De kids zijn tussen de 4 en 11 jaar oud. 1 van de kinderen is al 3 dagen spoorloos.
In Nederland zou er al lang een opsporingsdienst zijn ingezet, hier in Nepal zijn ze niet zo paniekerig. Het jongetje komt van de straat en is vast zijn street buddies gaan opzoeken. Het weeshuis bestaat pas negen maanden en dat is goed te merken. Er heerst een grote chaos in het huis, een vast ritme is er niet. De huismoeder is vaak met haar eigen kinderen bezig. Toch heb ik veel respect voor haar omdat ze dag en nacht in het weeshuis leeft.
De kinderen hebben weinig kleding en lopen dag en nacht in dezelfde vieze pakjes. Pyjama's zijn er ook niet echt, ik begin al aardig te wennen aan de pislucht die sommige kinderen om zich heen hebben hangen. De kinderen hebben de hele dag groene snottebellen uit hun neusje hangen. Dan komen ze mij een knuffeltje geven en is hun neusje weer schoon... Ik word echter met het uur viezer.
Speelgoed of knuffels zijn er ook niet. Als de vrijwilligers speelgoed geven dan hebben de monster kids dit binnen een uur gesloopt. Mijn bal gaat al drie dagen mee, dat is al heel wat. Het gastgezin waar ik zou gaan wonen is vlak voor mijn trip naar Pokhara geannuleerd. De familie bleek meer geïnteresseerd te zijn in geld dan in de vrijwilligers. Nu slaap ik op de tweede verdieping van het weeshuis. Ik vraag me af hoe lang ik dit vol houd. De kinderen kunnen via het balkon door mijn raam naar binnen gluren en maken daar ook dankbaar gebruik van. Kevin, de andere vrijwilliger, en ik zijn al eens beiden van buitenaf opgesloten in onze kamer... erg grappig..kleine monsters. De kids zijn verder (meestal) erg lief en hangen al vanaf dag 1 als aapjes aan mijn lijf. Ze hebben een concentratie vermogen van 10 minuten. Mijn DVD avondje was dan ook niet zo'n groot succes. Na 10 minuten intense concentratie ging de een na de ander lopen klieren. Ik probeer af en toe even een break te nemen door naar Lakeside te lopen. Lakeside doet me erg denken aan Thailand. Het is een toerist paradise. Massage's, pizza's, "film rooms" en croissants, alles is verkrijgbaar. De verkopers hangen als irritante muggen om je heen. Uit alle hoeken hoor je hun irritante stemmetjes, dan weer even stil. Je ziet ze soms niet en duiken uit het niets voor je neus. Ondanks deze muggenplaag is Pokhara een hele fijne plek om even bij to komen. Het uitzicht over het Phewa meer is adembenemend. Als in een Disney film vliegen tientallen witte vogels over het meer, hun weerspiegeling is te volgen over het zilver glinsterende water. Op de achtergrond zie je jungle groene bergen. De zon schijnt met zijn licht door de mist terwijl een paar bootjes rustig door het water glijden. Zie je het al voor je? Gisteren zijn Kevin en ik uitgenodigd door buren vlakbij het weeshuis. Met gebarentaal vroegen zij ons om s'avonds terug te komen. Hoelaat? Als het donker wordt.. Tikcha! Het vrouwtje nam ons nog even mee naar haar achtertuin. " Loook chicken for You!" Voor me zag ik 40 kraaloogjes paniekerig mijn kant op kijken. " We make chicken for you!" Oke top! Gewapend met 6 mango's en Hollandse stroopwafels stonden Kevin en ik bij het vallen van de avond voor het huisje. Namaste come in! Onwennig namen we plaats op de grond terwijl de hele familie ons met glinster oogjes bekeek. Door de taal barrière ontstond er een bijzonder gesprek. Elk woord werd voorzichtig uitgekozen en met gebaren gecombineerd met een paar Nepalese woorden duidelijk gemaakt. Na 15 minuten was mijn glimlach niet meer weg te krijgen. We kregen de full royal treatment. Met de paar centen die ze hadden werd er rijstwijn voor ons gekocht. "You get drunk tonight yes!" uuhmm oké dan.. Er werden twee bordjes voor onze neus gezet. De familie zelf at niet met ons mee, het is natuurlijk veel interessanter om te kijken hoe die gekke blanken eten. Op mijn bord lag het kipje die ik dezelfde middag nog vaarwel had gezegd, opgefleurd met wat spinazie. Om een al erg lang verhaal ietsje korter te maken... na 2 borden rijst met Dal Bhat, rijstwijn ( ze weten van geen ophouden), en nog wat andere leden van de kippenfamilie later was het tijd voor cadeautjes. Prachtige armbanden kwamen tevoorschijn en de vrouw probeerde deze uit alle macht over mijn brede handen te schuiven (ook hier geldt; ze weten van geen ophouden..)
Daarna gaf ze ons gehaakte "t.v kleedjes" en verontschuldigde zich."We are poor so only little presents". Ongemakkelijk en verbaasd over deze verontschuldiging probeerden we uit te leggen dat deze avond al een heel groot cadeau was; A present from the heart.