Bali- deel 1: 'Never a dull moment'

Mijn nieuwe avontuur is begonnen. De reis heeft 24 uur geduurd inclusief een vertraging van 6 uur op Jakarta door de vulkaanuitbarsting van Agung op mijn bestemming Bali. Ik heb blijkbaar een verkeerde vakantie-Mojo wat natuur rampen betreft. Vorig jaar belandde ik midden in orkaan Otto op Costa Rica, dit jaar Agung dus.. In de taxi vanaf het vliegveld van Bali naar mijn slaapplek in een yoga eco dorp in Ubud (met geiten en alles) ontmoet ik Woody. Op dat moment weet ik nog niet dat mijn vlucht waarschijnlijk de laatste van én naar Bali was voor de komende tijd en ben ik alleen maar blij dat ik er ben.... Terwijl Woody de oren van mijn kop lult rennen er 2 Kakkerlakken ondersteboven op het dak van de auto net boven mijn hoofd. Wat is het toch fijn om weer in Indo te zijn. De Billy's doen mij terugdenken aan mijn avonturen met Roos in Indonesië iets van 12 (!) jaar geleden. Toen stond Roos nog gillend op het bed van een of ander crappy hostel in Kuta terwijl ik gewapend met een zaklamp en een sok achter de Kakkerlakken aan ging. Vanaf dat moment besloten Roos en ik om kakkerlakken 'Billy's' te noemen. (Én was ik haar held :) Ook kregen de kakkers altijd zorgvuldig een nummer toegewezen; Billy 1,2,3 etc. Die teller ging dan de hele 3 maanden-durende reis zo door.

Met Billy 1 & 2 nu 10 cm krioelend boven mijn hoofd en stoned van 24 uur zonder slaap probeer ik me te focussen op het geouwehoer van Woody. Hij heeft het over zijn levensdoelen, ongelukkige huwelijk en alleen reizende vrouwen. In de ogen van de Indo's is dat maar vreemd en wordt je al snel bestempeld als een feestend sletje. Maar "not you ofcourse" voegt hij er nog snel aan toe.... top, goed begin. Tussen dit interessante verhaal door denk ik af en toe iets te voelen bij mijn blote voeten en kijk ik paniekerig boven me om te zien waar de Billy's op het dak zijn gepositioneerd. En na een rit die uren lijkt te duren en constante kriebels over mijn hele lijf dropt Woody me om twaalf uur snachts uiteindelijk in een of andere steeg. "You can always call me!!" voegt hij er nog ff snel aan toe. Ik zwaai mijn nieuwe vrienden Woody en Billy 1&2 snel uit en ga op zoek naar de bewoonde wereld achter de donkere steeg terwijl ik bijna door m'n rug ga van m'n eigen backpack. Het plan was om iets minder mee te nemen dit keer. Dat is weer niet gelukt... In het donker zoek ik de receptie en vind een slapende bewaker. "Hi! I'm Kelly!" roep ik enthousiast zwaaiend, maar dat maakt hem niet zo veel uit. In gebrekkig Engels brabbelt hij wat en loop ik maar met hem mee naar mijn huisje, een prachtig Balinees paleisje met balkon. Ik plof neer op mijn prinsessen hemelbed en eet een uitgedroogd broodje pindakaas die ik, weet ik veel hoe lang geleden, heb gesmeerd in Nederland. En terwijl ik lig te luisteren naar de geluiden van de nacht stik ik bijna in m'n broodje omdat ik in de lach schiet van een keiharde schorre/ hoge schreeuw van een geit. Welcome to Bali!