Waar ik ook ben, ik neem altijd een stukje Nederland met me mee. Een stukje home sweet home, een beetje van thuis. Ook ga ik automatisch alles vergelijken met 'hoe het in Nederland gaat'.
Als ik in Nederland theewater pak krijg ik zuiver water uit de kraan. Hier in mijn "Afrikaanse" thuis komt er zwembad water uit de kraan. Ik kwam hier helaas pas na een week achter... In Nederland zie je koeien en schapen in de weiden, hier zie ik zebra's, springbokken en apen. Eigenlijk zijn we best verwend in ons veilige kleine kikkerlandje. Als er even iets niet gaat zoals we willen, dan beginnen de stressvlekken als in onze nek te verschijnen.
De Nederlandse kinderen worden vaak naar een luxe kinderopvang gebracht en mama of papa staat braaf weer om vijf uur klaar om het kotertje op te halen zodat het thuis een lekker stampotje kan gaan eten. Hier in de townships gaat het er heel anders aan toe.
Ik heb een bezoekje gebracht aan een kinderopvang in een krottenwijk. Geen zee container dit keer maar een piepkleine tochtende garage.
Voor maar liefst 1,50 per maand zorgen Dutie en haar gezin voor 32 (!) kleine muppets.
Sommige kinderen worden niet opgehaald, sommige pas s'avonds laat.
In Nederland zou je dat niet moeten flikken, dan heb je meteen een rechtszaak aan je broek.
De meeste kids krijgen thuis weinig tot niets te eten.
Dutie zorgt ervoor dat ze wat binnen krijgen als ze in de garage zijn. En daar zit ik dan, met drie snotterige kleintjes op mijn schoot terwijl ze lief bedoeld mijn blonde lokken uit mijn hoofd trekken.
Ik krijg ook een soepje aangeboden en ik voel me schuldig. Thuis staat mijn koelkast vol met eten. Ik wil mijn soep aan de kleintjes geven die gretig hun bakjes soep naar binnen werken, maar ik wil Dutie ook niet beledigen.
Mijn schuldgevoel veranderd na een paar happen al snel in spijt wanneer ik ontdek dat het soepje niet meer is dan jus. Wel geüpdatet met een uitje erdoor natuurlijk.
Nu snap ik hoe de muppets aan die dikke billetjes komen.. Bezorgd om mijn eigen billen geef ik stiekem toch maar mijn jus soep aan het kleintje op mijn schoot.
Een ander kleintje, die ik maar wat zeurderig vond, is vorige week getest; hij heeft HIV. Hoppa, back to reality.
Ik vraag me af hoe oud het mannetje zal worden.. Ondanks deze ellende blijven Dutie & Co lachen. Ik voel me vereerd dat ik even een kijkje in hun leven heb mogen nemen. Terwijl alle muppets even een power nappie doen onder een handdoek op de grond neem ik weer afscheid. Met veel liefde wordt ik geknuffeld en bedankt, damn wat een hart van goud. Terwijl ik de township weer uit rij word ik aangestaard door zijn bewoners met ogen die mij vertellen dat ze geen easy life hebben. Ik denk weer aan Nederland, de township bewoners zullen nooit weten hoe wij daar leven. Misschien is dat maar goed ook. Een ding kan ik wel zeggen... koninginnedag vieren kunnen we ook in Afrika. Gewapend met oranje outfits en een leger van Nederlandse studenten hebben we tot in de late uurtjes samen met de Afrikanen gedanst in een locale club die gebouwd is vanuit een oud treinstel.
Aan het einde van de avond liepen de Afrikanen met oranje brilletjes en hoeden en werd ik regelmatig gefeliciteerd met onze queen. Die Afrikanen weten wel hoe ze, ondanks al hun shit, een feestje moeten bouwen..