I have a confession to make... ik begin Dal Bat en spicy eten stiekem toch lekker te vinden. Lekker met mijn hand wroeten in de rijst hehe. Mijn start in het nieuwe weeshuis was moeizaam. Het was een nieuwe uitdaging om deze plek als thuis te laten aanvoelen. Het heeft een paar dagen geduurd voordat dat gevoel langzaam begon te komen.In deze dagen heb ik veel aan Nederland gedacht. Toch probeer ik om het gevoel van gemis zoveel mogelijk uit te schakelen door te bedenken hoe bijzonder het is dat ik hier mag zijn. Soms vergeet ik even dat ik in Nepal ben; aan de voet van de Himalaya's. Als ik door de drukke straten van Mahandrapoul loop te 'winkelen' krijg ik ineens reisvlinders in mijn buik die uitschreeuwen: "Kel het is echt wel heel bijzonder en gek allemaal hier in Nepal, besef je dat?" Dan sta ik even stil en roep ik hardop: "Ik ben in NEPAL!" en ga ik weer verder. Ik ben al aardig gewend aan het leven in dit drukke huis. Zelfs Etter begint te wennen. Al moet ik stiekem toegeven dat ik van bed heb geruild met een van de andere meiden omdat zij aangaf overal doorheen te slapen, zelfs door 'ratten- feestjes'. Ik ben geraakt door de kracht van de huismoeders die dit weeshuis runnen. De 'women- power' is hier sterk te voelen. Om jullie een beeld te geven van deze power women zal ik een poging wagen om de Aama's te beschrijven: Qua uiterlijk zijn twee Aama's een mix tussen Salma Hayek en Penelope Kruz. Met prinsessen lang haar en een exotisch uiterlijk. Toch zijn ze oud in hun gezicht, getekend door de zon, het harde werken en zorgen.
Ze hebben de bouw van een vent en zijn beresterk. Wanneer ze aan het werk zijn hebben ze een strenge en serieuze blik die mij altijd een beetje beangstigd ( al weet ik niet precies waarom..)En als ze met elkaar praten klinkt het alsof ze altijd schreeuwen. Als het kinder spitsuur is lopen ze soms met een stok door het huis om de 'schatjes' onder controle te krijgen.(Een ouderwetse draai om de oren is ook erg populair) Maar ze zijn ook wel weer zo lief om dan niet hard te slaan. Of om ons elke ochtend om 6 uur een kopje melkthee op bed te brengen. Laatst betrapte ik ze op een onderonsje in onze kamer waarbij ze als twee giechelende schoolmeisjes aan het roddelen waren over de andere 'halve' Aama. Zij is een beetje lui, misschien komt dat ook omdat ze 'Buttie' heet?
Deze power vrouwen zijn weduwen en moeder van 24 kinderen. Ze slapen twee tot 3 uur per nacht. Wanneer het water op is staan ze midden in de nacht op om water te pompen en nog even de mega afwas te doen in het donker. De derde Aama laat elke dag haar eigen gezin achter om in het weeshuis te zijn. En de vierde Aama is Buttie, waarvan ik niet zo goed weet of zij ook thuis hoort in de categorie power women. Ze is wel weer zo lief om mijn kriebelige hoofd op haar schoot te leggen om het te checken op luizen om deze er dan vervolgens met veel plezier af te plukken. De moeders vinden het heerlijk om ons aan het werk te zetten. Vooral de mega berg met afwas is een klusje die ze graag twee keer per dag aan ons afstaan. Ik moet zeggen dat zelfs afwassen hier een gek gedoe is, maar ik zal jullie de afwas- gebruiksaanwijzingen besparen..
Ik was voorbereid opdat de kinderen in het weeshuis verdrietige dunne weesjes zouden zijn, maar hier zijn de baby's mollig en blij. Sommige kinderen zijn wel getraumatiseerd maar toch heb ik het gevoel dat ze hier gelukkig zijn. Het is een grote familie, met veel chaos, gegil en geren, maar toch loopt het als een (NS) trein