Nepal- deel 6: The things we do in Pokhara

De dagen in het weeshuis vliegen voorbij. Samen met de andere vrijwilligers ben ik begonnen met het veranderen van de leefomstandigheden van de kiddo's. Om 8 uur s'ochtends beginnen we met een uurtje 'crea bea' tijd: knippen, plakken, vouwen, scheuren, kleuren en krassen. De kids zijn dit niet gewend en vaak komt het erop neer dat ik zit te plakken terwijl de kids de lijmstick aan het slopen zijn. Maar meestal zijn er wel een paar die uiteindelijk toch nog een kunstwerkje hebben gemaakt. Bij het tekenen van lievelingsdieren stond ik al in de startblokken om een hond of een olifant te tekenen, dit zou je toch een beetje verwachten dacht ik zo... Hier in Nepal zijn vooral de geiten en kleine buffalo's (de grote niet) erg populair. Na een uur is de ruimte veranderd in een oorlogsveld, met huilende slachtoffers op de grond en vermoeide overwinnaars aan tafel (vrijwilligers) Alle kunstwerkjes worden opgehangen aan de kale muren (natuurlijk wel hoog, voor de slopertjes) De muur van de eetkamer veranderd langzaam van koud en kaal naar vrolijk en vol gekliederd. Samen met Jessica, Peter en Kevin (de andere vrijwilligers) probeer ik in kaart te krijgen wat het meest noodzakelijk is om aan te schaffen voor de weesjes. Hier moet voorzichtig mee worden omgegaan. Vorige vrijwilligers hebben veel geld uitgegeven aan een wasmachine, schoenen, kleden, tafels en stoelen. Maar de wasmachine wordt niet gebruikt (er is 9 van de 10 keer geen stromend water in het huis), de kinderen eten toch liever op de grond, de kleden zijn gejat door de huismoeder en andere spullen zijn gewoonweg verdwenen. We proberen elke keer weer om de kinderen aan tafel te laten eten maar de volgende dag zitten ze gewoon weer op de grond. Ik denk dat wij maar op de grond moeten gaan zitten eten Om dit iets wat negatief wordende verhaal iets positiever te maken zal ik vertellen over de dingen die we wel voor elkaar hebben gekregen. Ik heb een schema gemaakt voor het tanden poetsen, handen wassen, omkleden enzovoort (dit gebeurt namelijk bijna nooit).

De kids krijgen van mij een leuk stickertje als ze alles braaf hebben gedaan Gisteren hebben we kleding, ondergoed, schriften en schooltassen gekocht. De kids hadden geen ondergoed en liepen vaak met een opengescheurd kruis in hun broek vrolijk rond te banjeren. Wel lekker makkelijk met plassen natuurlijk maar toch...Na een aantal keer aandringen op het belang van school, hebben we het voor elkaar gekregen dat de jongste 4 nu ook gaan leren. De schooluniformen gaan wij voor ze laten maken. En tenslotte: ik kan met mijn handen eten! We hebben van de week pannenkoeken met rijst, banaan, yoghurt en suiker voor de kids gemaakt. Dit klinkt misschien als een vreemde combi maar rijst moet erbij, anders zijn de kiddo's niet blij en vragen ze gerust na de pannenkoeken wanneer ze hun Dal Bhat nou krijgen.. Oh wat mis ik het eten in Holland en wat waardeer ik alleen al de gedachte aan een bruin broodje met kaas en melk zoveel meer. Ik weet dat ik sommige Aziatisch- eten- fans nu erg choqueer maar ik ben geen rijst eter en zal het denk ik nu ook nooit meer worden. Denk dat ik deze conclusie wel mag trekken na mijn 3 Azië tripjes.Ik kan nu al geen Dal Bhat meer zien. De grote plas diarree van een van de kids die exact hetzelfde leek op onze Dal Bhat heeft ook niet echt geholpen. Maar goed... Ik speel af en toe vals en vlucht dan naar Lake Side om daar een heerlijk Europees gerechtje te verslinden.