In Kyoto verblijf ik in een Ryokan. De eigenaren van dit huis noemen zichzelf papa en mama.
Als ik binnen kom zit papa de krant te lezen. Mama is lief, streng maar rechtvaardig. Ze praat hard en legt me alles goedbedoeld net iets te uitgebreid uit alsof ik een klein kind ben.
Ook probeert ze mij meteen te koppelen aan een Colombiaanse piloot die ook in haar huis verblijft. Een good catch, zij had het wel geweten, aldus mama.
Het houten huis staat vol met antiek en in de huiskamer staat een grote ovale tafel die me doet denken aan die van mijn opa.
De komende twee dagen slaap ik in een beauty van een kamer. Met uitzicht op een Japans tuintje en weer op de grond op een voor mij inmiddels vertrouwd Futon matrasje. Alhoewel ik geen oog dicht doe vanwege de stem van mama en alle andere geluiden in dit gammele houten huis met papieren schuifdeurtjes, maar goed.
S'ochtends hoor ik mama hard praten en rond schuifelen om de tafel met aandacht te dekken voor het gezamenlijke ontbijt met haar 'reis kinderen'.
Papa kan geen woord Engels maar vind dat volgens mij niet erg, hij vind het wel prima om niet te praten en doet lekker z'n ding. Misschien kan hij stiekem al lang vloeiend Engels..
Overdag verken ik Kyoto op de fiets. Op een retro fietsje sjees ik door het groene landschap.
Om mij heen veranderd het straatbeeld met toeristen langzaam naar het locale dagelijkse leven van de Japanners. Ik verdwaal regelmatig want ik ben zo eigenwijs geweest om geen internet aan te schaffen voor op mijn telefoon. En bij het vragen naar de weg in gebarentaal leer ik al snel dat links vaak rechts is en andersom. Dat vinden ze lastig..
Na de lange fiets tocht en rondgedwaald te hebben in het toeristische bamboo bos ga ik naar een lokaal badhuis. Een tip van mama en er zijn volgens haar nauwelijks toeristen. Als ik er naartoe fiets maak ik me lichtelijk zorgen over hoe klunzig ik daar ga zijn ivm de badhuis etiquette. Maar eens moet de eerste keer zijn toch.
Even later neem ik in mijn nakie plaats op een krukje voor een spiegel tussen de oude omaatjes. Hier is het de bebdoeling dat ik mijzelf van top tot teen was. Daarna is het badder tijd.
Het bad is zo heet dat ik er tien minuten over doe om door te komen onder het toeziend oog van de nieuwsgierige locals. Daarna voel ik me een kreeft en moet ik er met knalrode billen alweer uit.
Het enige wat je bij je draagt in het badhuis is een piepklein handdoekje. Ik dacht me te kunnen herinneren dat je deze bovenop je hoofd moet leggen als je in bad zit dus dat doe ik dan ook maar. Daar zit ik dan, knalrood met een opgevouwen handdoekje op m'n kop tussen de omaatjes. Ik voel me een kluns en een indringer in de mooie Japanse cultuur.
S'avonds eet ik in een locale 'Izakaya': een piepklein barretje waar locals komen om te eten en drinken. Als ik mezelf door de gordijntjes naar binnen worstel zie ik de verbaasde koppies. Het vrouwtje des huizes verwelkomd mij en met een hoge stem brabbelt ze me toe in het Japans terwijl ze allerlei gebaren maakt. Weer versta ik er geen fuck van maar het klinkt gezellig. Ze geeft me slofjes en plaatst me op een kruk tussen de locals. Schoenen uit, tv'tje aan, net alsof ik thuis ben. Al snel komt de locale sterke drank 'Shochu' op tafel. Mijn buurman bied mij aan samen uit zijn hotpot te eten. Groentes en vlees pruttelen in een pannetje, daarna doop je je hapje in een sausje van rouw ei. Ik moet er even doorheen maar daarna vind ik het lekker-isch.
Mijn glas sterke drank is eindelijk leeg en voor ik het weet heeft het vrouwtje me alweer bijgeschonken. Als ik no, no, no zeg geeft ze me een knipoog met een stoute blik en zegt "ssstt" met haar vinger voor haar mond. Zij kan wel wat hebben, om de tien minuten zuipt ze die van haar zelf leeg. En maar lachen.. Bij vertrek krijg ik nog wat mandarijntjes mee en wordt ik Facebook vrienden met mijn buurman. Voor gezelligheid hoef je elkaar helemaal niet te verstaan.. Op mijn retro fiets met fietsmand fiets ik slingerend terug naar mijn tijdelijke thuis bij papa en mama. Op mijn tenen sluip ik zachtjes over de krakende houten vloeren naar mijn kamer. Het bed ligt netjes opgemaakt door mama op mij te wachten.
S'ochtends vertrek ik met een kater naar mijn volgende bestemming. Papa heeft mijn naam geschilderd in Japanse kalligrafie als afscheidscadeau. Daarna volgt nog een fotosessie voor het afscheidsboek. Mama zet mij neer naast de piloot en maakt met een stoute glimlach nog wat foto's van ons samen.
Terwijl ik met mijn rugzak de straat uit loop staan papa en mama mij uit te zwaaien op de stoep. Ik kijk tot drie keer om, ze blijven maar gaan en stoppen pas met zwaaien tot ik de hoek om ben. Het uitzwaaien is een traditie in mijn familie, we doen het allemaal. Opa en oma altijd vroeger op het laantje, ma, pa, ikzelf, we zwaaien ons rot. Met een dikke glimlach, een warm gevoel én een klein katertje reis ik door naar mijn volgende tijdelijke thuis.
Lees hier meer over Kyoto: https://www.placesbetweenus.nl/kyoto