Op de avond voor mijn reis naar Japan ben ik zoals gewoonlijk last moment mijn backpack aan het inpakken. Nu eens 'travel light' heb ik mij voorgenomen. Dat kan ik dus niet..
Elke keer weer krijg ik het voor elkaar om met een monster van een tas op mijn rug de wereld rond te zeulen. Daarom krijg ik 'inpak les van Tess'. Tess is hier goed in en heeft inpak regels. Ze kijkt me streng aan en vertelt mij haar regels. Voor elke kleding categorie heeft ze een toegestaan maximum aantal. "Je mag vier shirtjes mee, welke vallen af?" ik kijk haar sip aan en gooi 3 shirts op de afval stapel die alsmaar groter wordt. "Ja maar".. Zeg ik af en toe, maar Tess houd voet bij stuk. Na dik een uur keuzes maken en uitdunnen heb ik een klein stapeltje over. Hier moet ik het mee doen. Ik ben trots..Blij niet echt.
Het is gelukt, sort off.. Dankzij de inpak les van Tess.
Ik ga alleen naar Japan. Dat was een vrij spontaan idee. En als ik in het vliegtuig zit, naast vrienden en stelletjes met baby's, vraag ik mezelf af waarom mij dat in godsnaam een goed idee leek.
In mijn hoofd zie ik mezelf al ronddwalen. In m'n up, communicerend met handen en voeten, lost in translation. Komt wel goed..maak ik mezelf wijs.
Na mijn vlucht van elf uur ben ik nog drie uur onderweg naar mijn hostel in Tokyo. Japanners zijn goed in slapen, maakt niet uit waar. Ze kunnen dat. Ook al hebben ze maar tien minuten. Naast mij in de trein zit een jongen die er nog niet zo goed in is. Om de minuut valt hij als een slappe pop tegen mij aan. Dan schrikt hij wakker, kijkt mij verbaasd aan, zo van: "wat moet jij hier", corrigeert zichzelf snel rechtop en dan begint het riedeltje weer opnieuw.
Tegenover mij zitten wat Japanners (die wel wakker zijn) me ongegeneerd aan te staren. Het maakt me allemaal niets uit, want ik ben in Japan! Met een smile op mijn gezicht en rode oogjes van het slaapgebrek kijk ik naar buiten, naar het voor mij nog onontdekte landschap van Japan.
Mijn eerste slaapplek in Tokyo is een shuttle hotel, of beter gezegd een "space hotel".
Vanuit de drukke en overweldigende chaos op straat stap ik de lift uit in een serene betonnen ruimte. Ik krijg een tasje met een pyjama pakje en Japanse slippertjes. Dan mag ik naar mijn "pod". Deze capsule is mijn slaapplek in een ruimte die eruit ziet als een bijenkorf in space. Gelukkig slaap ik beneden en hoef ik niet het trappetje op. Dat gaat geheid fout.
In zwarte pyjama trainingspakjes schuifelt iedereen muisstil door de ruimtes. Mannen strikt gescheiden van de vrouwen. Opvallend veel Japanners hier, allemaal doodstil en een stalen gezicht, elk oogcontact vermijdend. Ik wordt er giegelig van en ik vraag me af of ik niet stiekem bij een robot groep ben geplaatst. S'avonds glijd ik in mijn pod en trek het rolgordijntje dicht. Ik voel me LeeLoo uit The Fifth Element en val in slaap als een bij'tje onder het zachte gezoem van mijn pod.
Ik vond dat nu ik toch in Tokyo was, ik wel iets geks moest doen. En besluit om naar het robot restaurant te gaan voor een show. Ik had geen idee wat ik ervan moest verwachten. Met een bak popcorn, bier en een jet lag neem ik plaats. Wat vervolgens gebeurde is lastig uit te leggen. Maar het leek wel een Lsd trip. Robots, kostuums, kleuren, harde muziek, zingen, dansen, space, noem het maar op. Ik heb me rotgelachen, gekke Japanners.
De bloedhete dag erna ga ik eerst naar het Tokyo national museum. Voor de kunst, maar stiekem ook een beetje voor de airco. Ik dwaal daar door de vele ruimtes vol archeologische vondsten en kunstschatten en maak een praatje met een mummy. Daarna is het tijd voor wat actie.
Verkleed als Luigi van super Mario scheur ik in een kart over de wegen dwars door het centrum van Tokyo. Wat is dit een vette ervaring. Ik krijg m'n smile niet van m'n gezicht af en gil als ik met zestig km per uur door de bochten vlieg. Een helmpje of riem om? Nahh was niet nodig.. Welcome to Tokyo.
Lees hier meer info over het space hotel: https://www.placesbetweenus.nl/nine-hours-tokyo
