Je bent het hele jaar aan het werk en dan heb je ineens vakantie. Da's best gek, zo ineens drie weken lang avontuur zonder de dagelijkse verplichtingen van thuis.
De eerste paar dagen in Vietnam lopen we wazig rond in de stad van de duizend prikkels: Ho Chi Minh. Drie dagen lang zijn we van de leg. Ontwenningsverschijnselen van de plotselinge pauze in ons drukke leven.
Martijn valt constant op de gekste momenten in slaap; als we gezellig een koffietje aan het drinken zijn bijvoorbeeld. Ik ben nog volop tegen hem aan het kletsen als zijn hoofd ineens naar beneden valt. Was vast een goed verhaal...
Het verkeer in Ho Chi Minh city is een waar spektakel om te zien.
Als een school vissen bewegen de honderden Vietnamezen zich sierlijk op super coole old school Honda brommertjes door het verkeer. Af een toe een tikje? Geen probleem..
Oversteken is een challenge. Elke keer weer lijkt het alsof de brommers express en masse gaan rijden net op het moment dat ik probeer over te steken.
Het gevolg is dat ik hupsend als een kneus naar de overkant schiet of net als een hert verstijfd van angst voor de koplampen blijf staan.
Martijn staat vaak al cool te wezen aan de overkant en probeert me aan te moedigen met: "Gewoon gaan! Ze stoppen vanzelf!"
Dit werkt natuurlijk alleen als je zoals Tinus super cool én zelfverzekerd én vol met tattoos bent.
Na één dag in deze drukke maar gezellige stad beginnen we aan onze reis naar het noorden. Als we de bus in stappen voor een 5 uur durende reis naar strandplaats Mui Ne zien we tot onze verbazing geen stoelen maar bedden. Net als bij een stapelbed kan je kiezen voor boven of beneden.
De stoelen doen me denken aan die van de tandarts. Maar dan met je voeten in soort formule 1 cockpit.
Net als bij een stapelbed is ook hier boven slapen het meest populair. Beneden in het stapelbed moet je dealen met af en toe wat naar beneden vallende objecten. Een bananenschil, flesjes water en zelfs een pulkje van mijn bovenbuurman landen naast mij op de grond.
Slapen in de slaapbus is een uitdaging omdat de keiharde toeter bij elk tegemoetkomend vervoersmiddel afgaat. De meerijdende locals op leeftijd hoesten alsof ze elk moment het loodje kunnen leggen. Ook wordt er een Vietnamese van de "Ik hou van Holland" tv show aan gezet. Het luide Minion achtige Vietnamese gebrabbel en gelach schalt luid door de bus.
Toch voelt het heerlijk om in dit rijdende stapelbed Vietnam door de rollen terwijl de mooie landschappen ondertussen aan me voorbij gaan. En dan toch nog stiekem af en toe een dutje..
Het valt me op dat ze hier niet zo poezelig zijn met dieren als in Europa. Dieren zijn eten of een deco dingetje.
Vogels hangen in piepkleine kooitjes (formaatje 'past net') mooi te wezen. Moet je net mij hebben. Ik ben een ongelofelijke softie als het om dieren gaat. Uren kan ik met een pruillipje en tranen in mijn ogen naar zo'n gefrustreerde vogel kijken. Ondertussen beraam ik een plan om s'nachts stiekem alle kooitjes open te zetten. Maar wetende dat ze toch wel weer een nieuwe ophangen houd ik me nog net in.
Vietnamezen zijn ook dol op hondjesvlees. Ik zie er dan ook verdacht weinig rondlopen hier op straat.
Als ik er een zie dan is het duidelijk dat het beestje zelf maar al te goed op de hoogte is van zijn risico volle bestaan; zijn grote bange
ogen scannen achterdochtig de omgeving terwijl hij "op z'n tenen" zo onzichtbaar mogelijk door de straten trippelt.
In het Noorden van Vietnam zijn vooral de 'yellow dogs' de sjaak.
Deze bevatten de meeste smaak, geven je extra lichaamswarmte in de winter en verwijderd last but not least al je "bad ju-ju". Wat wil je nog meer..
Golden retrievers in Nederland mogen in hun 'pootjes knijpen'
Tinus gaat helemaal los hier op het Vietnamese eten. Hij vind het fantastisch. An ordinary culinairy day in the life of Tinus: pork pork pork pork pork! Tinus loves his pork.
Ik denk dat hij 1 biggetje per dag naar binnen werkt; op een baquette, in de Pho soep, met noodles, gefrituurd, het maakt niet uit. Waar pork is, is Tinus.
Om dit verhaal voor nu een einde te geven...
Wij gaan nog wat eten! Joe!