Rond de kerst besloot ik vrij spontaan om weer een reis te gaan maken. Door persoonlijke omstandigheden voelde ik dat ik toe was aan een break. Ik voelde me al een tijdje leeg en verdrietig. Ik besloot om te proberen op te laden, dingen los te laten en te genieten van het leven door avonturen te gaan beleven en te ontdekken. Reizen is een magisch medicijn, een chill pill vol geluksstofjes, erg verslavend ook ;) Mijn eerste bestemming was het vertrouwde Bali. Na het koude en stormachtige Nederland voelde Bali als een warme deken. Het herkenbare Bali- parfum hangt weer overal om mij heen in de lucht. De lieve mensen, lekkere ontbijtjes, massages en tempels zijn een aantal van mijn favoriete dingen. Ik verblijf een week op het relaxte eiland Nusa Lembongan. Hier heb ik een hutje geboekt en ben ik van plan om simpelweg zoveel mogelijk niets te doen en ontspannen. Dat lukt me aardig. Ik huur een scooter en rijd hier een paar dagen op rond. Met slippertjes aan en een big smile scheur ik over het eilandje en verken ik de omgeving. In de middag plof ik neer op mijn favoriete plekje op het strand en staar ik uren naar de zee totdat de zon onder gaat. Ook hier ervaar ik weer, dat ik mezelf heel goed kan vermaken. Een beetje wandelen, verkennen, liggen op het strand, af en toe een praatje met een stranger, veel lekker eten en vooral genieten van het buiten zijn en de natuur. That's it! De gouden formule voor het Kelly-geluk. Het Corona virus was nog redelijk 'rustig' ten tijde van mijn vertrek. Langzaam maar zeker verergerde de situatie op de achtergrond. Ook in Bali was het wel te merken; het was rustig, er werd veel over gepraat. Toch voelde het nog ver weg. Na een week genieten van de zon op Bali reisde ik door naar Auckland in Nieuw Zeeland. Hier zou ik eerst mijn Kiwi vriendin Sue opzoeken en daarna 12 dagen lang het Noorder eiland verkennen samen met Richard uit Australië. Tot slot was het plan om de veerboot te nemen naar het Zuider eiland en hier alleen verder te reizen met mijn campervan. De eerste dag was ik met Berty mijn campervan op een camping. Rich zou pas s'nachts landen. Tot mijn verbazing had de campground een curvue waardoor ik hem niet op kon ophalen. Ik vreesde van te voren al dat kamperen in mijn eentje niet echt mijn ding zou zijn. Die eerste dag werd dit gevoel meteen bevestigd. Wat heb ik me ongelofelijk verveeld...Misschien kwam het ook doordat ik aan het wachten was. Maar de dag leek wel te zijn verdubbeld in tijd. Hoe dan? Daar stond ik dan, in een weiland in de middle of nowhere. Kippen, kuikens en ander gedierte fladderde om mij en Berty heen. Toen ik tijdens een power nappie mijn ogen half opende keek ik recht in de kraaloogjes van een nieuwsgierige kip in Berty. Het was koud en regende. Ik denk dat ik de hele dag in de bus heb gezeten, een heel boek uit heb gelezen en tegen heel wat kippen heb gepraat. S'nachts werd Richard gedropt door een taxi ergens in de omgeving. Hij belde me op en onze zoektocht naar elkaar op het donkere platteland begon. Het regende pijpenstelen en uiteindelijk zag ik in de verte een klein zaklampje rondjes draaien. "Kakaa Kakaa! " hoorde ik in de verte. "Kakaa Kakaaa! " kraaide ik terug terwijl ik figuurtjes maakte met mijn lampje. Ik hoopte dat dit Rich was en niet een of andere weirdo. Na elkaar 2 jaar niet te hebben gezien ontmoetten we elkaar weer in de regen in een donker weiland in het midden van de nacht. Een bijzonder moment. Het avontuur kon beginnen. Met campervan Berty en 3D geprinte mascotte Yoda gingen we vervolgens op avontuur. Elke dag was vrij om in te vullen en we raakten in een heerlijke flow, constant in het moment. Tijdens het road trippen verschenen de prachtige landschappen als schilderijtjes om ons heen. We zagen verlaten stranden, bossen met oeroude bomen, zwommen in watervallen, en reden door heuvel landschappen zo uit de scènes van Lord of The Rings. Verder waren we verslaafd aan fush 'n chups (op z'n Kiwi ), Tim Tam koekjes en hamburgers. De rest was best gezond... Misschien ;) S'avonds keken we standaard naar de zonsondergang en sterren met een biertje. Daarna doken we in het gezellige bed- nest van ijskoude Berty om s'ochtends weer wakker te worden in steeds verschillende paradijsjes vol met vogels. Kamperen was ineens niet meer zo saai ;) Na 12 dagen vloog Rich weer naar Australië. Het was nog even spannend of zijn vlucht wel zou gaan. Inmiddels was de Corona situatie verergert. Nog steeds voelde het ver weg maar het kwam merkbaar dichterbij. Nederland was 'binnen' terwijl wij nog vrij waren en in de natuur. Nadat Rich weg was pakte ik samen met Berty de veerboot naar het Zuider eiland om mijn reis te vervolgen. Hier zou ik nog 19 dagen alleen road trippen. Ik moest even schakelen na de gezelligheid van het reizen met een maatje. Maar een nieuw avontuur stond op mij te wachten. Met m'n muziek aan en m'n raampje open reed ik met Berty over de slingerwegen door het nieuwe landschap van het Zuider eiland naar mijn volgende bestemming. Sue had mij aangeraden om een bijzondere Lodge genaamd 'Hopewell' te bezoeken. Een afgelegen plek in de Marlborough Sounds, alleen bereikbaar met een bootje, of via een lange slinger weg. Ik vond het een fijn idee om mezelf te verwennen op een kamer met normaal bed (Berty heeft een matras dat aanvoelt als een plank) en besloot hiernaartoe te gaan. Ook de woorden 'pizza avond' overtuigden mij meteen. Hier moest ik zijn. Ik liet Berty achter op een parkeerplaats bij een kleine stijger en werd opgepikt door eigenaar Mike en zijn boot. Nietsvermoedend stapte ik even later aan land bij Hopewell. Niet wetend dat ik hier iets langer zou gaan verblijven dan 2 nachtjes...
- Kelly Derkx