Martijn heeft zich eindelijk bij me gevoegd en samen reizen we verder door Nepal. Onze eerste bestemming: Chitwan National Park. De verassing van Nepal; een oeroude jungle, het Afrika van het 'dak van de wereld'.
We arriveren in de Jungle Lodge. Aantal gasten: twee, aantal werknemers: zes. Onze gids, ik noem hem Rambo, vertelt ons dat we de koning en koningin van de lodge zijn. We zitten in een mega eetzaal aan het enigste gedekte tafeltje terwijl vier man ons aanstaren. We slapen in een 'lodge' zoals je die verwacht in de jungle; een rieten hutje met uitzicht op de olifanten in de tuin van de buren, weer eens wat anders.
Rambo neemt het programma met ons door: Olifanten bezoeken in de stallen, een Tharu dansvoorstelling; een groep jongens die met stokken een traditionele vechtdans uitvoeren, kanoën, een jungle wandeling, badderen in de rivier met olifanten en een wandeling door de jungle op de rug van een jumbo.
Ik heb er super zin in maar heb toch eerst nog een paar vraagjes voor Rambo. De Lonely Planet reisgids heeft me toch een beetje bang gemaakt. Er schijnen nogal wat 'risico'tjes' te zijn bij het wandelen door de jungle.
Zo is er het gevaar om aangevallen te worden door een neushoorn."Dan moet je snel in een boom klimmen", reageert Rambo nuchter. En als je echt een pechvogel bent dan heb je kans om een lippenbeer tegen te komen, "dan moet je rennen voor je leven!", aldus Rambo weer.
En er zijn natuurlijk nog meer jungle bewoners die niet altijd even blij zijn om toeristen te zien: wilde olifanten, een rivier vol met krokodillen, slangen en last but not least; de tijger grrrr...
Maar die heeft Rambo in zijn twintig jaar jungle ervaring nog maar één gezien. Dus wees gerust, o.k dan Rambo.
De volgende dag zitten we in een kano op de krokodillen rivier. Mijn armen en benen houd ik dicht tegen mijn lijf aan, krokodillen houden wel van een lekker hapje.
Na een tijdje varen komen we locals in een boot tegen, ze wijzen naar het water; een krokodil. Onze stoere gids gooit het roer om en vaart er recht op af. Op een halve meter afstand van de kano, die met een lullige drie centimeter boven het water uitsteekt, zien we een krokodil. Doodstil ligt hij daar te chillen in het water en wij komen hem even wakker maken..Na twee minuten heb ik alle worst case scenario's al in mijn hoofd afgespeeld en ben ik klaar om mister 'Croc' alweer gedag te zeggen. Geef mij maar olifanten.. Even later komen we aan land voor de jungle wandeling. Omdat het gras in deze tijd van het jaar extra hoog is, is het extra gevaarlijk, "je ziet ze niet aankomen" zegt Rambo met een grijns op zijn gezicht. "Maar dit is een veilige route", voegt hij er nog aan toe. Na nog geen tien stappen gezet te hebben ziet Rambo een wilde olifant.
Aan de overkant van het water, dat wel. Rambo vertelt dat het zeldzaam is om een wilde te zien, de reusachtige jumbo houdt ons goed in de gaten. Ik ben dankbaar voor deze bijzondere ontmoeting. En voor de rivier die tussen ons in ligt. Tien stappen later vinden we de pootafdrukken van een neushoorn. "Tien minuten oud" vertelt Rambo ons wijs.
Het zweet staat op mijn voorhoofd, en dat is niet alleen van de hitte. We lopen door, angstig kijk ik om mij heen naar het hoge gras. Geen boom te zien om in te klimmen, bedenk ik me paniekerig. Nog een pootafdruk, van een tijger.."Ook nog vers", zegt Rambo met een dikke glimlach.
"En hier zie je sporen van de tijger die over de aarde krast om zijn territorium af te bakenen".
Het zweet op mijn voorhoofd heeft zich inmiddels vermenigvuldigd. Een aantal stappen verder staat Martijn opeens stil en daar is ie dan: op nog geen vijftien meter afstand kijkt hij ons dreigend aan met zijn grote kop; een tijger. Ik kijk naar de gids en zijn assistent en zie de mix van verbazing, opwinding en paniek op hun gezicht. Wat nu? De tijger geeft een waarschuwende grom en ik zie de paniek bij Rambo overheersen. "Go back, go back!", roept hij ons toe.
Ik wil mij net omdraaien voor een sprint wanneer ik Martijn beheerst achteruit zie lopen, met zijn gezicht naar de tijger. National Geographic trucjes; keer nooit je rug naar een tijger.
Na vijf stappen achteruit komt Rambo hard aangerend.
"Run faster, faster!" roept hij in paniek terwijl zijn assistent achterblijft bij de tijger. Wij rennen we terug naar de rivier. Ieder moment verwacht ik de tijger achter ons, maar ik zie alleen Rambo naast me; hij rent ons voorbij, bedenkt zich vervolgens dat hij ons moet beschermen en remt weer af. Tijdens het rennen geven we kreten van opwinding.
Rambo is dolgelukkig, hij is in de zevende 'gidsen- hemel'. Ik ben ergens anders; ergens tussen de zevende hemel en 'ik schijt in mijn broek'.
Onze kano is er niet meer, ik sta klaar om in het water vol krokodillen te springen. De assistent van Rambo komt nu ook aangerend. Hij leeft nog, gelukkig.
Voor dit soort situatie's hebben ze dus een assistent nodig; om achter te laten bij de tijger als prooi/ snack terwijl de rest rent voor zijn leven.
Een kano met andere toeristen komt voorbij. "We hebben een tijger gezien!" schreeuwt Rambo uitgelaten.
De gids van de andere toeristen zet zijn vertand op nul en springt uit de kano met zijn toeristen, ze gaan de tijger zoeken.
Ik zit ondertussen al in hun kano, klaar om te vertrekken. Rambo kijkt me smekend aan; gaan wij ook weer terug please? Ik vind dat iemand hier verstandig moet zijn: No fucking way, ik ga niet terug! Ik heb genoeg National Geographic gekeken om te weten dat je niet moet fucken met een tijger die je waarschuwt omdat je in zijn territorium rondwandelt.
Daarnaast geloof ik niet meer zo in deze 'veilige route'.
Die neushoorn ligt daar vast ook ergens naar ons te loeren vanuit het hoge gras. Martijn heeft in zijn moment van zen in plaats van paniek een fotootje weten te maken van het moment supreme; het tijger koppie staat erop, een beetje wazig en klein, maar dat maakt niet uit.
Deze koning en koningin van de jungle lodge zijn twee lucky basterds, aldus Rambo.