Het regenseizoen is begonnen.
Dikke vette zware regendruppels vallen als een stortdouche uit de lucht. Gelukkig heeft moeder natuur besloten dat de regen vaak pas mag vallen aan het einde van de dag.
In Nederland ben ik niet zo'n fan van de regen, het is koud, nat en valt altijd wanneer het net niet uitkomt.
Hier in Nepal hou ik ervan, nooit gedacht dat ik dat zou zeggen. Misschien dat ik verder in het regenseizoen nog van mening verander, maar voor nu, hou ik ervan.
De lucht wordt donker en mysterieus, de donkere wolken hangen zwaar boven de groene bergen.
Elke dag wordt de omgeving groener. Ik douche nu zelfs in de regen, aangezien onze waterpomp stuk is.
Douchen kan alleen op de ouderwetse manier; met een emmertje, of in de regen. Van de week heb ik samen met de andere vrijwilligers gebruik gemaakt van een heerlijke regendouche op het dak. Dansend en gillend stonden we daar met denderende onweer en regendruppels zo groot als kauwgom ballen.
Het feit dat het in de regen levensgevaarlijk kan zijn met onweer waren we in ons enthousiasme even vergeten..Het was een heftig gevoel, douchen met de kracht van de natuur, ik hou ervan... Het leuke aan dit land vind ik de nieuwsgierigheid van de Nepalezen. Wanneer ik over straat loop is iedereen zo nieuwsgierig als een kind. Soms kan dit natuurlijk heel irritant zijn, als je je dag niet hebt, of als je voor de tiende keer om chocola of Rupees wordt gevraagd.
Maar er zijn ook momenten waarbij je iemand ontmoet en een verrassend leuk gesprek mee voert.
Zo hebben wij al een paar keer zo'n ontmoeting meegemaakt. Gewoon tijdens een wandeling door de omgeving of als je schuilt voor de regen onder het afdakje van een huis. In Nederland vinden mensen het maar vervelend wanneer je in hun portiekje staat te schuilen.
Hier in Nepal worden de bankjes tevoorschijn gehaald, MOET je gaan zitten en krijg je thee aangeboden.
Vaak komt de hele familie erbij om te kijken hoe mooi je kan schuilen. Laatst tijdens een wandeling werden we aangesproken door een Nepalese jongen. Hij vertelde over zijn studie en gaf aan dat hij alles wilde weten over ons land, onze hobby's en het leven in de voor hem onbekende wereld die hij alleen uit de boeken kent.
Toen ik vroeg wat zijn hobby's zijn antwoordde hij bloedserieus: "nieuwsgierig zijn!". Dat vind ik nou een mooie hobby.. Tijdens ons gesprek werd ik even afgeleid door vier mannen op straat, die een buffalo in stukken aan het snijden waren. Midden op straat lag het reusachtige beest op zijn rug, zijn huid verwijderd, met vier poten in de lucht. Voordat ik mijzelf toeliet om "Aah wat zielig" te zeggen, bedacht ik mij dat dit waarschijnlijk een betere manier is voor een dier om te sterven dan hoe wij het massaal in een slachthuis aanpakken. Maar goed... terug naar de wandeling.. we liepen verder met de jongen en vroegen elkaar allerlei vragen. Toen we bij zijn huisje aankwamen werden we uitgenodigd om binnen te komen.
Ik hoor mijn moeder al denken; "Kel wat heb ik je nou altijd geleerd", maar echt mam, hier is het de normaalste gang van zaken.
De jongen woonde in een afgelegen "cottage" met een stuk land waarop zijn familie hun eigen groente verbouwen.
Met een serieus gezicht vertelde hij dat zijn huis twee dagen geleden met een storm ging 'vliegen', dat gebeurt hier wel vaker... Onder het genot van een stuk komkommer uit de tuin zaten we daar, op een veranda, met een uitzicht over de vallei, aangestaard door zijn moeder en schoonzus. Die ons tijdens het gehele bezoek met een big smile aanstaarden en af en toe giechelend over ons praatten.
Nog even terug naar de komkommer, deze zijn hier zoals een komkommer hoort te zijn. Ik heb altijd al geweten dat er meer moest zijn dan onze variant 'lullige-kommers'.
Ze zijn hier zo dik als aubergines en goddelijk van smaak,
helemaal met wat zout en chilipoeder eroverheen gestrooid. Dit soort ontmoetingen maken me blij. Ik denk dat ik hiervoor buiten de toeristische gebieden moet zijn.
In Lakeside gingen mijn straatgesprekken over het geven van geld of kopen van drugs en dat soort dingen.
Hier op het 'platteland' van Pokhara zal ik maar zeggen, zijn de mensen gewoon heel nieuwsgierig naar dat grote blonde blanke mens in die gekke kleren.
En zo liep ik voldaan na onze ontmoeting met de jongen weer terug naar 'huis'.
Op de terugweg zie ik de buffalo weer, deze keer iets onherkenbaarder; in duizend stukjes gehakt, zijn kop zonder huid kijkt me verbaast aan en zijn vier poten zijn netjes met een touwtje bij elkaar gebonden. Gek genoeg kan ik, een grote dierenvriend, het accepteren en bedenk me dat het vast een feestmaal wordt voor de nieuwsgierige Nepalezen.